ဗိမာန္ျဖစ္သြားေသာ စစ္သေဘၤာ

 အခ်ိန္ကား ၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ဒီဇင္ဘာ ၇ ရက္ တနဂၤေႏြေန႕ နံနက္ခင္းတြင္ျဖစ္၏။ ေနရာကား အေမရီကန္ျပည္ေထာင္စု ဟာ၀ိုင္ယီကၽြန္းစု ဟိုႏိုလူလူၿမိဳ႕ရွိ ပုလဲဆိပ္ကမ္းတြင္ျဖစ္၏။ ေရတပ္သားတစ္ေထာင္ေက်ာ္ခန္႕သည္ အာရီဇိုးနားစစ္သေဘၤာႀကီး (Arizona) ေပၚတြင္ စုရံုးေရာက္ရွိေနၾက၏။ ထိုေန႕သည္ တနဂၤေႏြေန႕ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႕အားလံုးလိုလိုပင္ စိတ္လက္ေပါ့ပါး လန္းဆန္းေနၾက၏။ ယခုကဲ့သုိ႕ သေဘာၤေပၚတြင္ စုရံုးေရာက္ရွိေနၾကျခင္းသည္ ႀကီးေလးေသာ တာ၀န္တစ္ရပ္ကို ထမ္းေဆာင္ၾကရန္အတြက္ မဟုတ္။ တနဂၤေႏြေန႕နံနက္တိုင္း ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္တုိ႕၏ ျပဳၿမဲ၀တ္အရ စုရံုးကား ဘုရားရွိခိုးၾကရန္ျဖစ္သည္။

 နံနက္ ၇ နာရီ ၅၆ မိနစ္တြင္ အေရးေပၚဥၾသသံႀကီးတစ္ခုက ရုတ္တရက္ဆူညံစြာ ေပၚထြက္ လာသည္။ မေမွ်ာ္လင့္ေသာအရပ္မွ မေမွ်ာ္လင့္သည့္ရန္သူတို႕က မေမွ်ာ္လင့္ေသာအခ်ိန္၌ လုံး၀မေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ည စစ္ဆင္မႈတစၤရပ္ကုိ ျပဳလုပ္ၾကေလၿပီ။ ‘မေမွ်ာ္လင့္’ ဟူေသာ စကားကို သံုးစြဲရသည္မွာ အေၾကာင္းရွိ၏။
ထိုအခ်ိန္က ဥေရာပႏွင့္ အာရွတစ္ခြင္တြင္ ဒုတိယကမာၻစစ္မီး စြဲေလာင္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ သို႕ရာတြင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ထုိစစ္ႀကီးႏွင့္ တုိက္ရိုက္ပတ္သတ္ျခင္း မရွိေသးေခ်။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ကမာၻ႕အေရွ႕ဖ်ားမွ ရန္သူမ်ား မိမိတို႕ဆီေရာက္လာလိမ့္မည္ဟု လံုး၀ေမွ်ာ္လင့္ မထားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ သို႕ရာတြင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသည္ မိမိ၏စ္မ်က္ႏွာစာကို အေရွ႕ဘက္သို႕ပါ ျဖန္႕ပစ္လိုက္ ၏။

 လံုး၀စစ္ေၾကညာျခင္းမျပဳဘဲ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၇ ရက္နံနက္ေစာေစာတြင္ မိမိ၏တိုက္ေလယာဥ္ အုပ္စုတစ္စုကို ေစလႊတ္ၿပီး အေမရီကန္ပုလဲဆိပ္ကမ္းကို ရုတ္တရက္ဗံုးႀကဲ တိုက္ခိုက္ေစခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္၍ ပုလဲဆိပ္ကမ္းတြင္ အေမရိကန္ေရတပ္ပိုင္ စစ္သေဘၤာအေတာ္မ်ားမ်ား စုရံုး ေရာက္ရွိေနၾက၏။ အလ်ား ၆၀၈ ေပ၊ ျဗက္အက်ယ္ ၉၇ ေပ၊ အေလးခ်ိန္ တန္ ၃၂၀၀၀ ရွိအရီဇိုးနားစစ္သေဘၤာႀကီးႏွင့္ စီတန္းလ်က္ အျခားသေဘၤာ ၆ စင္းတို႕ကို ေက်ာက္ဆူးခ်ထား၏။ ထိုစစ္သေဘၤာ ၆ စင္းတို႕မွာ တင္နက္ဆီ၊ အေနာက္ဗာဂ်ီးနီးယား၊ ေမရီလင္း၊ အိုကလာဟိုးမား၊ ကာလီဖိုးနီးယားႏွင့္ နီဗားဒါး တို႕ျဖစ္ၾကသည္။

 ၅ လလွ်င္တစ္ႀကိမ္ျပဳၿမဲအတိုင္း ဤသေဘၤာမ်ားကိုျပန္လည္စုစည္းကာ ယင္းတို္႕၌ တပ္ဆင္ထားေသာ လက္နက္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္မ်ားကို ျပန္လည္စစ္ေဆးၿပီး လိုအပ္သည္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္း၏။ ျပင္ဆင္စရာရွိသည္မ်ားကို ျပင္ဆင္၏။ ေလာင္စာဆီမ်ားကို ျဖည့္ဆည္းသိုေလွာင္၏။  ထို႕ေၾကာင့္လည္း အဆိုပါစစ္သေဘၤာမ်ား အားလံုး၌ ေလာင္စာဆီမ်ား၊ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္မ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်ံေနသည္။ ရန္သူ႕ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားသည္ အဆိုပါသေဘၤာအုပ္စုရွိရာသို႕ ဦးတည္ပ်ံသန္းလာကာ ဗံုးမ်ားႀကဲခ်ၾက၏။ စက္ေသနတ္မ်ားျဖင့္ တရစပ္ပစ္ခတ္၏။

 အာရီဇိုးနားစစ္သေဘၤာႀကီးအပါအ၀င္ က်န္စစ္သေဘၤာမ်ားသည္ ရန္သူ႕ေလယာဥ္ပ်ံ တို႕ကို တုန္႕ျပန္ခုခံရန္ ခ်က္ခ်င္းျပင္ဆင္ၾက၏။ ေတာ္ပီဒိုအေျမာက္ႀကီးမ်ားကို ရန္သူရွိရာသို႕ ခ်ိန္ရြယ္၏။ သို႕ရာတြင္ ေနာက္က်သြားခဲ့ေလၿပီ။ ရန္သူ၏ ႀကီးမားလွေသာ ဗံုးဆံႀကီးတစ္ခုက အာရီဇိုးနားသေဘၤာ၏ ေခါင္းတိုင္ထဲသို႕ ၀င္ေရာက္ၿပီး ဗဟိုခ်က္အေရာက္၌ ျပင္းထန္စြားေပါက္ကြဲ၏။ ထိုမွ်သာမက သေဘၤာႀကီးေပၚ၌ ျဖည့္တင္းသိုမွီးထားေသာ ေလာင္စာဆီမ်ားႏွင့္ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္တို႕ကိုပါ ကူးစပ္ေလာင္ကၽြမ္းၿပီး ျပင္ထန္စြာ ထပ္ဆင့္ေပါက္ကြဲကုန္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ သေဘၤာကိုယ္ထည္ႀကီးတစ္ခုလံုသည္ မည္းေမွာင္ေနေသာ မီးခိုးလံုးႀကီးႏွင့္အတူ ေရေပၚအထက္ ၂ ေပခန္႕အထိ ျဖည့္ညွင္းစြာေျမာက္တက္သြားခဲ့၏။ ထို႕ေနာက္ အစိတ္စိတ္ အျမြာျမြာကြဲၿပီး နစ္ျမဳပ္သြားခဲ့ရေလသည္။

ဤ မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္း၌ပင္ အာရီဇုိးနား သေဘၤာႀကီးေပၚရွိ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေရတပ္သားတုိ႔၏ အသက္ဇီ၀ိန္မ်ားလည္း ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခဲ့ၾကရသည္။ စုစုေပါင္းတပ္သား(၂၄၀၀)အနက္ (၂၈၉)ေယာက္သာ အသက္ရွင္က်န္ရစ္၏။ က်န္စစ္သည္တုိ႔မွာ က်ဆံုးၿပီး အာရီဇုိးနား သေဘၤာႀကီးႏွင့္အတူေရေအာက္သုိ႔ စံုးစံုးနစ္ျမဳပ္သြားခဲ့ၾကရ ေလသည္။ အသက္ရွင္က်န္ရစ္သူတုိ႔သည္ ထုိစက္ဆီ၊ ဓာတ္ဆီမ်ားအၾကားမွ ကမ္းရွိရာသုိ႔ ခဲယဥ္းစြာ ကူး ခပ္ခဲ့ၾကရ၏။ ထုိအခ်ိန္၌ “ ဗက္စတဲလ္ ” မည္ေသာ သေဘၤာႀကီးတစ္စင္းသည္ အာရီဇိုးနားသေဘၤာ ႀကီးႏွင့္ ယွဥ္တြဲလ်က္ရွိေန၏။ ယင္းသေဘၤာမွာ ျပဳျပင္ၿပီးခါစ ျဖစ္ေလသည္။

 “ အဲဒီသေဘၤာႀကီးကုိ ေနရာအျမန္ဆံုးေရႊ႕ပါ။” က်ယ္ေလာင္လွေသာ အမိန္႔ေပးသံႀကီးတစ္ခု ေပၚထြက္လာ၏။ ထုိအမိန္႔အတုိင္း အခ်ိန္မီေနရာေရႊ႕ခဲ့ၾက၏။ အာရီဇုိးနားသေဘၤာ၏ အေနာက္ဘက္၌ တြဲထားေသာ “ နီဗားဒါး ” သေဘၤာသည္လည္း ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ဦးလွည့္ထြက္ခြာ၏။
ထုိသေဘၤာ၏ကုန္းပတ္ေပၚ၌ အာရီဇုိးနားသေဘၤာေပၚမွ စစ္သည္အခ်ိဳ႕ပါသြားသည္။ ဦးလွည့္ ထြက္ခြာစဥ္ အာရီဇုိးနားသေဘၤာႏွင့္ ပြတ္တုိက္မိလုနီးပါးျဖစ္သြားခဲ့ရ၏။ ပ်က္စီးနစ္ျမဳပ္စျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ သူမ၏ အစ္မေတာ္အား နမ္းရႈပ္ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေလေရာ့သလားဟုပင္ ထင္မွတ္ရေပ၏။

အာရီဇုိးနားသေဘၤာႀကီးႏွင့္အတူ အျခားစစ္သေဘၤာ ၆ စင္းတုိ႔သည္ ေရေအာက္၌ စံုးစံုးျမဳပ္ သြားခဲ့ၾကေလၿပီ။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိသေဘၤာတုိ႔မွ စိမ့္ယုိစီးထြက္ေနေသာ ေလာင္စာဆီမ်ားေၾကာင့္ ေရထဲ မွာပင္ အလွ်ံတညီးညီးျဖင့္ မီးေလာင္ေနဆဲျဖစ္၏။ ထုိေန႔ညတြင္ ေရယာဥ္ငယ္ေလးတစ္စင္းက မီးေလာင္ေနသည့္ ေရျပင္ေနရာဆီသုိ႔ သြားေရာက္ၿငွိမ္းသတ္၏။

 ရန္သူ၏လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေရတပ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး “ အုိင္ဆက္စီကစ္ဒ္”၊ “ ဗုိလ္ႀကီးဖရန္ကလင္ဗန္ ေသာ္လ္ကင္ဘား ” တုိ႔ႏွင့္အတူ ေရတပ္သား တစ္ေထာင္ေက်ာ္က်ဆံုးသြားခဲ့ ရေလသည္။
ၾကည္လင္လွေသာ သမုဒၵရာေရမ်က္ႏွာျပင္ေအာက္၌ အာရီဇုိးနားသေဘၤာ၏ ကုိယ္ထည္ႀကီးကုိ ယေန႔ထက္တုိင္ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေတြ႔ႏုိင္၏။ သူတုိ႔သည္ ထုိေရသခၤ် ိဳင္းေနရာ တြင္ အမွတ္တရဗိမာန္ႀကီးတစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾက၏။ ထုိဗိမာန္သည္ အာရီဇုိးနားသေဘၤာႀကီး၏ အေပၚပုိင္းကုိယ္ထည္ပံုသ႑ာန္အတုိင္းပင္ျဖစ္သည္။

စာေရးသူသည္ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္တြင္ ျပတုိက္ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ ဟာ၀ုိင္ယီျပည္နယ္၊ ဟုိႏုိလူလူၿမိဳ႕သုိ႔ သြားေရာက္ခဲ့ရ၏။ “ ဟုိႏုိလူလူသုိ႔ေရာက္လွ်င္ ပုလဲဆိပ္ကမ္းကုိ မသြားဘဲအေနပါႏွင့္ ” ဟူေသာ အမွာစကားကုိ ၾကားဖူးခဲ့ေပရာ ထုိေနရာသုိ႔ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့၏။
စာေရးသူသြားေရာက္လည္ပတ္ေသာေန႔သည္ တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္ခင္းတြင္ျဖစ္၏။အာရီဇုိးနား အမွတ္တရဗိမာန္ႀကီးသည္ ကမ္းႏွင့္အတန္ငယ္ကြာေ၀းေသာေနရာတြင္ တည္ရွိေပရာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္အငယ္ေလးမ်ားျဖင့္ သြားမွသာ ေရာက္ႏုိင္၏။ အေမရိကန္ေရတပ္မွ စစ္သမီးမ်ား ေမာင္းႏွင္သည့္ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ငယ္ကေလးမ်ားသည္ အာရီဇုိးနားဗိမာန္သုိ႔ ေလ့လာလုိသူမ်ားကုိ ပုိ႔ေဆာင္ေပးရန္ အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေန၏။ သုိ႔ရာတြင္ တစ္ႀကိမ္လွ်င္လူေပါင္း ၄၀ ခန္႔စီသာပုိ႔ေဆာင္ေပး ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း မိမိတုိ႔အလွည့္သုိ႔ က်ေရာက္ရန္အတြက္ ေခတၱေစာင့္ဆုိင္းၾကရသည္။ မၾကာလွပါ။ စာေရးသူတုိ႔၏ အလွည့္သုိ႔ ေရာက္လာ၏။ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေပၚတြင္ သတ္မွတ္ဦးေရျပည့္ သည္ႏွင့္ ကမ္းမွစတင္ထြက္ခြာ၏။ ေမာ္ေတာ္ငယ္သည္ အမွတ္တရဗိမာန္ဆီသုိ႔ တုိက္ရုိက္ခုတ္ေမာင္း ျခင္းမျပဳေသးေခ်။ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၇ ရက္ နံနက္၌ ရန္သူမ်ားအလစ္အငုိက္၀င္ေရာက္တုိက္ ခုိက္ခဲ့သည့္ ေရျပင္ေနရာတစ္ခုလံုးကုိ ႏွံ႔စပ္စံုေစ့ေအာင္ လုိက္လံျပသေပး၏။

“ အဲဒီေနရာကေတာ့ အုိကလာဟုိးမားသေဘၤာႀကီးနစ္ျမဳပ္သြားတဲ့ေနရာ၊ ဟုိေနရာကေတာ့ ေမရီလင္း သေဘၤာႀကီးနစ္ျမဳပ္သြားတဲ့ေနရာ ” စသည္ျဖင့္ စစ္သည္တစ္ဦးက ရွင္းလင္းျပသ၏။ သုိ႔ကလုိ စံုလင္ႏွံ႔စပ္ ေအာင္ လွည့္ပတ္ျပသၿပီးမွ အာရီဇုိးနားဗိမာန္ဆီသုိ႔ ဆုိက္ကပ္ေပး၏။ တက္ေရာက္ၾကည့္ရႈေလ့လာေစ၏။
အာရီဇုိးနားဗိမာန္ေပၚ၌ကား အတိတ္ကာလမွ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ရာတုိ႔ျဖင့္ ျပည့္လွ်မ္းေနသည္။ အတိတ္မွျဖစ္ရပ္တုိ႔ကုိ တေရးေရးျပန္ လည္ျမင္ေယာင္သတိလာႏုိင္ေအာင္ ဖန္တီးထား၏။ တစ္နည္း အားျဖင့္ စစ္သမုိင္းျပတုိက္တစ္ခုသဖြယ္စီမံဖန္တီးျပသထားပါသည္။ အာရီဇုိးနားသေဘၤာႀကီးႏွင့္အတူ က်ဆံုးသြားခဲ့ ေသာေရတပ္ “ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အုိင္ဆက္စီကစ္ဒ္ ” အပါအ၀င္စစ္သည္ေတာ္မ်ား၏အမည္စာရင္းကိုနံရံတြင္ေရးထိုးထား၏။ ထို႔အျပင္၁၉၄၁ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၇ ရက္ နံနက္ခင္း၏ျမင္ကြင္းဆုိင္ရာဓာတ္ပုံမွတ္တမ္းမ်ားကိုလည္းျပသထား၏။ စာေရးသူ၏မ်က္လုံးထဲ၌ သည္ကေန႔ တိုင္ေအာင္စြဲထင္က်န္ရစ္ေနသည္ကား မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနေသာအာရီဇိုးနားစစ္သေဘၤာႀကီး၏ ျမင္ကြင္းဓာတ္ပုံပင္ျဖစ္၏။ နစ္ျမႇဳပ္သြားခဲ့ေသာထိုသေဘၤာႀကီးမွ ေက်ာက္ဆူး၊ သံတိုသံစ၊ လက္နက္ ကိရိယာအပိုင္းအစ တို႔ပါမက်န္ ဤဗိမာန္အတြင္း ရွိျပခန္းထဲ၌ျပသထားသည္။

အာရီဇိုးနားဗိမာန္ကိုသူတို႔သည္ ၀မ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္တည္ ေဆာက္ခဲ့ၾကျခင္းမဟုတ္။ အမွတ္တရ ဗိမာန္ ႀကီးတစ္ခုအျဖစ္သာတည္ ေဆာက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ဤဗိမာန္၌အလံေတာ္ ကိုအျပည့္လႊင့္ထူထား၏။ အခင္းျဖစ္ပြားသည့္ေန႔၌နံနက္ခင္း၏ျမင္ကြင္း ကိုအမွတ္ရစိမ့္ေသာငွာနံနက္တိုင္းအလွ်ံတညီးညီး၀င္းထိန္ေနေစရန္ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ားကိုထြန္းထားေလ့ရွိ၏။

ညေနခင္းတြင္မူအေမွာင္ခ်ထားေလ့ရွိသည္။ ၁၉၄၁ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၇ ရက္နံနက္ ခင္းတြင္ ရန္သူ၏လက္ခ်က္ေၾကာင့္ဤေနရာ၌မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ခဲ့ရ၏။ ညေနခင္းတြင္ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားၿငိမ္းသြား ခဲ့ရသည္ဟူေသာ အျဖစ္အပ်က္အလုံးစုံကိုေအာက္ေမ့သတိရစိမ့္ေသာငွာ အသက္သြင္းေပးထား သည့္ သေဘာပင္ျဖစ္ပါ သည္။ စစ္ျပန္ရဲေဘာေဟာင္းႀကီးမ်ား၊ အမယ္အုိ၊ အဘိုးအိုႀကီးမ်ား ဤေနရာသို႔တဖြဲဖြဲေရာက္လာေလ့ရွိၾက၏။ က်ဆုံးသူ တို႔ကိုအေလးျပဳၾက၏။ အမယ္အို တစ္ဦးသည္ ဤဗိမာန္အတြင္းလွည့္ လည္ၾကည့္႐ႈရင္းရစ္၀ဲယိုစိမ့္လာေသာမ်က္ရည္တို႔ ကိုလက္ကိုင္ပ၀ါျဖင့္ သုတ္၏။ က်ဆုံးသြားခဲ့ေသာ ၎၏ေသြးရင္းသားရင္းစစ္သည္ေတာ္တစ္ဦးဦးကို သတိရမိ၍ေပေလာ။ ထိုစဥ္အခိုက္ စစ္ျပန္ရဲေဘာ္ေဟာင္းႀကီးတစ္ဦးက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကိုမသိမသာ႐ိႈက္လိုက္ၿပီး
``အမွန္ေတာ့က်ဳပ္လည္း သူတို႔နဲ႔အတူပါသြားဖို႔ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းကတာ၀န္တစ္ရပ္နဲ႔ ကမ္းေပၚေရာက္ေနတာ ေၾကာင့္က်န္ရစ္ခဲ့ရတာ ပါ´´ဟု ေျပာ၏။
ထုိပုဂိၢဳလ္သည္ေသမင္း၏ဖယ္ခ်န္ထားျခင္းကိုခံခဲ့ရသူပါတကား။ ငယ္ရြယ္သူရဲေဘာ္ေလးတစ္စုက ဦးထုပ္မ်ား ကိုခၽြတ္ၿပီး က်ဆုံးသူမ်ားကိုအေလးျပဳ၏။ အခင္းျဖစ္ပြားစဥ္အခ်ိန္တုန္းက ဤရဲေဘာ္ေလးမ်ားကို ေမြးပင္ေမြးဖြားဦးမည္မဟုတ္ေသးေခ်။ သို႔ရာတြင္သူတို႔ကုိယ္တိုင္ထိုတိုက္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ရသလို ခံစားေနၾက ရဟန္တူ၏။ တည္ၿငိမ္ေလးနက္ေသာထိုစစ္ သည္ေတာ္ေလးမ်ား၏မ်က္ႏွာ၌ တစ္စုံတစ္ရာကိုစဥ္းစား ေအာက္ေမ့ေနၾကဟန္ေပၚလြင္ေန၏။

အာရီဇိုးနားစစ္သေဘၤာႀကီးသည္ ရန္သူ၏တိုက္ခိုက္နစ္ျမႇဳပ္ျခင္းမခံရမီတုန္းက ဆိုလွ်င္ ကမၻာ၀င္႐ိုးစြန္းအထိခရီး ဆန္႔ခဲ့ဖူး ၏။ ကမ္းေျခအသီးသီး၌ဂုဏ္ျပဳျခင္းခံခဲ့ရဖူး၏။ ယခုေတာ့ အဏၰ၀ါေရျပင္ေအာက္ ၌ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းေနရရွာေလၿပီ။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေညာင္းခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သူမ၏ခႏၶာကိုယ္မွစက္ဆီမ်ားက ေသြးမ်ားတဖြယ္ တစိမ့္စိမ့္ယိုေနဆဲျဖစ္ သည္။ တစ္ေန႔ေန႔တြင္ ဤယိုစိမ့္ေနေသာေသြးမ်ား လုံး၀ေျခာက္ခန္း သြားေပလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္သူတို႔သည္အာရီဇိုးနား သေဘၤာႀကီးကိုလုံး၀ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္။ ဤသေဘၤာႀကီးကိုသက္၀င္လႈပ္ရွားလ်က္ရွိေနသကဲ့သို႔ပင္ သတ္မွတ္ ထားၾက၏။

စစ္သေဘၤာမ်ား၏အမည္စာရင္းမွ မပယ္ဖ်က္ေသးသကဲ့သို႔ ယင္း၏အမည္ကိုလည္း အျခားသေဘၤာအသစ္မ်ား အတြက္ မွည့္ေခၚေစျခင္းမျပဳခဲ့ေခ်။ အာရီဇိုးနားဗိမာန္ႀကီးတည္ရွိေနသမွ်ကာလပတ္လုံး သူတို႔သည္အတိတ္ မွျဖစ္ရပ္မ်ားကိုျပန္ ေျပာင္းေအာက္ေမ့သတိရေနၾကလိမ့္ မည္။ စစ္မက္ေဘးဒဏ္၏အနိဌာ႐ုံမ်ားကို ျပန္ေျပာင္းသတိရဆင္ျခင္ေနမိၾကေပ လိမ့္မည္။ ။

မႏုႆေက်ာ္၀င္း
(ကိုယ္တိုင္ေရာက္ရွိေလ့လာခဲ့ရမႈႏွင့္ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလထုတ္ Reader’s Disest မွ Arizona : The Ship that Became a Shrine ေဆာင္းပါးပါအခ်က္အလက္တို႔ကို ေပါင္းစပ္ေရးသားပါသည္။)